Чаро Худо ба Писараш Исоро фиристод, то ба инсон муҳаббат зоҳир кунад, вақте ки инро худаш карда метавонист?

ҲОРУН ЮСУФ -ПАУЛ ҲАКЕТТ | Т ГОЛОГИЯ | 0 7 / 1 1 /2020

   Худо қодир аст, ки худро ба инсон зоҳир кунад ва ба офаридаҳои худ гӯяд, ки онҳоро дӯст медорад. Азбаски Худо одамро ба сурати Худ офарид, Ӯ хост, ки дар ин башарият иштирок кунад, то муҳаббати худро ба сатҳҳои худ бардорад. Исо ин пайвандест, ки муҳаббати осмонии Падари худро бо фарзандони рӯи замин пайваст мекунад.

              Худо қудрат дорад, ки метавонист ба тамоми олам гап занад ва ба инсоният гуфт: “Ман ҳамаи гуноҳҳои шуморо биомурдам ва дарвозаҳои осмон кушода аст”. Аммо, Худо мехост, ки ба инсоният боз ҳам чуқуртар муносибат кунад, ки вай Писари худ Исоро барои зани одам таваллуд кардан, Марям, модари Худо, ба дунё овард. Исо дар батни зан таваллуд шуда, фурӯтании илоҳии худро нишон дод, зеро ба вай лозим буд, ки ба модар ва падараш ғамхорӣ кунад. Ин оғози хоҳиши ӯ бо фарзандон гаштан аст.

              Худо заифи ҳар мардро медонад. Вай метавонист шахсро наҷот диҳад ва ба ӯ қувват бахшад, ки дар васвасаҳо дучор шавем. Исои Масеҳ мехоҳад дар уқубатҳои одамизод иштирок кунад, мустақиман бо васвасаҳои худ дучор шуд. Худо ба шайтон иҷозат дод, ки Исоро васваса кунад, аммо ин натавонист. Аз ин рӯ, Исо муборизаҳои рӯзмарраи ҳаррӯзаи моро дарк мекунад. Ӯ дарду азобҳои моро аз сар мегузаронад, то ки ӯ ба мо наздиктар шавад. Ин табиати инсонии Исо аст, ки бо табиати илоҳии ӯ мувофиқ аст. Вақте ки мо бо душвориҳои ҳаррӯза рӯ ба рӯ мешавем, Исо Писари Худо фарзандони худро дӯст медорад ва ҳангоми хатогӣ ислоҳ карда, камбудиҳои моро мебахшад. 

              Исо мехост, ки барои ҳама инсоният чизе гузорад, то қурбонии ӯро барои гуноҳҳои мо ба ёд орад. Ӯ ҷавҳари оддии нон ва шаробро барои мо истифода бурд, то бадан ва хуни ӯро, ки марги ӯ дар салиб пешниҳод карда буд, ба ёд орем. Ин хӯрок хотираи ҷовидонаи муҳаббати ӯ ба инсоният мебошад. Ба Худо лозим набуд, ки Писари худро кушад ва қудрат дошт, ки ӯро аз дасти қотилон халос кунад. Исо ба иродаи Худо Падар итоат кард, ки вай барраи комиле буд, ки барои наҷоти ҳама тақдим карда мешуд. Ин муҳаббати охирини Исо барои инсоният буд. Ин амали муҳаббат гуноҳҳои моро аз байн бурд ва дарҳои осмонро барои онҳое, ки дар муҳаббати ӯ шариканд, кушод. 

              Чӣ тавре ки падари инсонӣ барои фарзандони худ чизи беҳтаринро мехоҳад, Худо, ки падари дӯстдори тамоми инсоният Писари худ Исоро фиристод, ба мо муҳаббати комилро нишон диҳад. Исоро дар кӯдакӣ фиристоданд, то ба модар ва падари заминии худ итоат карда, тобеияти заминӣ ва фурӯтаниро нишон диҳад. Исои Масеҳ азоби васвасаҳо ва муборизаҳои эҳсосотӣ дошт. Ин ба мо намунае дод, ки тавассути такя ба амри илоҳии Худо Падар, ки инсоният танҳо тавассути раҳмати Худо метавонад ба озмоиш дучор шавад ва онро паси сар кунад. Пора кардани нон аз оташи марги ӯ дар салиб зинда карда мешавад. Ёдрас кардани ҳама чизҳои офариниш аст, ки мақсади Исо муҳокима кардани муҳаббати Падараш буд ва ӯ ҳамчун фидя барои бисёриҳо. Худо метавонист ҳама чизро худаш анҷом диҳад ва дунё боварӣ ҳосил мекард, ки Ӯ Худои ягона аст. Хоҳиши Худо мехоҳад, ки одам дар муҳаббати худ иштирок кунад. Писари ӯ Исо комилияти зиндаи ин муҳаббат мебошад. Чӣ тавре ки Сент Юҳанно, шогирди маҳбуб дар Инҷили худ Юҳанно 3:16 гуфтааст: “Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад.” Ин ҳадафи ниҳоии муҳаббати Худо ба инсоният аст. Хушбахтем, ки мо дар ин муҳаббат қабул ва шод хоҳем шуд.

Худо хамаи шуморо баракат диҳад

Ҳорун Юсуф Пол Ҳакетт